خبرگزاری ایسنا در راستای رسالت خود در معرفی استان هرمزگان اقدام به انتشار سلسله گزارش‌هایی از شهرستان‌های این استان کرده است تا در شناساندن این مناطق نیز گامی برداشته باشد.
به گزارش ایسنا، در هفتمین گزارش به سراغ شهرستان سیریک یا نگین گردشگری جنوب رفتیم، که در کنار دریای عمان با شن‌های سفید و نقره ای بکر و سواحل گسترده ماسه ای مقصد گردشگران در ایام مختلف سال است.
این شهرستان از شمال به شهرستان میناب از جنوب به شهرستان جاسک از شرق به ارتفاعات بشاگرد و سندرک و از غرب به دریای مکران (عمان ) محدود می شود.
شهرستان سیریک با مساحت حدود ۳ هزار و ۳۵۱ کیلومتر مربع در فاصله ۱۷۵ کیلومتری شرق بندرعباس قرار دارد. شهر بندر سیریک در باختر شهرستان میناب در مسیر راه آسفالته میناب – جاسک و در کنار آب های دریای مکران (عمان) در ۲۶ درجه و ۳۱ دقیقه پهنای شمالی و ۵۷ درجه و ۶ دقیقه درازای خاوری نسبت به نیمروز گرینویچ قرار گرفته و میانگین بلندی آن از سطح دریا ۶ متر است و فاصله آن تا شهر میناب ۷۵ کیلومتر است. بندر سیریک در کنار دریای عمان با شن های سفید و نقره ای بکر و سواحل گسترده ماسه ای و آب های زلال آبی در پهنه کبود دریای است و در سیریک از هیاهوی شهرنشینی بزرگ اثری نیست.
هوای شهرستان سیریک گرم و مرطوب بوده و کمترین درجه هوا در زمستان به ۵ درجه می رسد و در تابستان به علت وزش بادهای صد و بیست روزه سیستان یا بادهای موسمی که از سمت اقیانوس هند می وزند، اکثر روزها هوا نسبتا معتدل می شود ولی بعضی از مواقع به بالاترین درجه حرارت یعنی بیش از ۴۵ درجه می رسد.
مردم سیریک سراسر بردباری و پایداری، عزت و سربلندی هستند. مردم سیریک به زبان فارسی و گویش های محلی ( لهجه ای شیرین از زبان فارسی) سخن می گویند و شیعه و سنی در جوار هم زندگی می کنند. مردم سیریک به دو زبان بلوچی و فارسی جنوبی گویش سیریکی صحبت می کنند. با توجه به تعامل با اقوام مختلف، اختلاطی از واژه های عربی، اردو، هندی، انگلیسی و فارسی اصیل نمایان است.
وجه تسمیه سیریک به درستی معلوم نیست. شاید به دلیل هوای معتدلتر نسبت به مناطق اطراف به این نام خوانده شده باشد.(سیر در شهرهایی مثل سیرجان، بردسیر و… که همگی خنک هستند نیز آمده است) سیریک در توالی تاریخی بخشی از قلمرو ملوک هرموز بوده که پس از فروپاشی آن جزو میناب شد و در سال ۱۳۸۶ از میناب جدا و به شهرستان مستقلی تبدیل شد. خوانین محلی طی ازمنه طولانی اداره این منطقه را در دست داشته اند.
آثار تاریخی شهرستان:
* قلعه شاداب (کلاگت)
این قلعه در ۴۵ کیلومتری مرکز شهرستان و بر فراز صخره های بلند روستای کنارجو از توابع بخش بمانی قرار دارد. که بر سه طبقه تقسیم می‌شود از آن قلعه سفال های رنگارنگی مربوط به قرون متاخر اسلامی بدست آمده و به نظر می رسد از قرن نهم تا یازدهم هجری مورد استفاده بوده است .
*قدمگاه شاه محمد ولی در روستای پالور
از توابع بخش بمانی یکی از اماکن مذهبی و مورد توجه مردم شهرستان و شهرستان های همجوار است که در جوار درختان کهنسالی به نام لور قرار دارد که از قدمت بالایی برخوردار است و بیشترین گردشگر را در طول سال و بویژه در ایام نوروز به خود جذب می کند.
*معبد عشاق روستای گروگ
درباره این بنا افسانه ای نقل می شود که حدود چهار صد سال پیش دو نوجوان از طوایف متخاصم به هم دل می بندند و با مخالفت شدید روبرو می شوند که بعد از مرگ آن دو جوان این مکان به جای آب با شیر شتر ساخته می شود.
* قلعه سیریک واقع در سیریک کهنه
در فاصله ۳ کیلومتری شهر سیریک که به نام کلات میر حاجی معروف است این قلعه قرار دارد و از این قلعه امیر نشین در قرن هشتم تا دهم هجری استفاد می شده است.
ساحل زیبای بندر کوهستک مرکز بخش بمانی شهرستان سیریک
ساحل زیبای بندر قدیمی کوهستک دارای سواحل شنی زیبایی است و یکی از مناطق گردشگر پذیر شهرستان است. ایجاد پناهگاه ( موج شکن) صیادی و تجاری برای شناور های کوچک و بزرگ (قایق و لنچ) از دیگر جاهای دیدنی آن به شمار می رود.
سواحل شنی و ماسه ای زیبای روستای کرپان و روستای گهردو در شمال و جنوب ساحل بندر کوهستک قرار دارند. وجود سواحل زیبای شنی واقع در حد فاصل بین گروگ تا سیریک و احداث بندر گاه چند منظور در سیریک از مزیت های منطقه است.
بازارچه بزرگ میشی
بازار بزرگ میشی در فاصله ۵ کیلومتری جنوب شهر سیریک بین جاده اصلی سیریک – جاسک دارای ۱۸۰ دهنه مغازه، مجتمع خدماتی رفاهی و کارخانه یخ است که در طول سال و بخصوص ایام نوروز پذیرای مهمانان زیادی از سراسر کشور است. در این بازار بیشتر اجناس خارجی با قیمت مناسب عرضه می شود.
باغات و مرکبات و صیفی جات
وجود سدهای خاکی بزرگ در روستاهای کنارجو ، سرارو ، پگو و کرپان و رودخانه های فصلی و جلگه های آبرفتی و خاک حاصلخیز باعث شده کشاورزی در مناطق مهمانی، سرزه ، پابیر ، گرائیگ، کنارجو و کرپان رونق قابل توجه‌ای داشته باشد.
جنگل های حرا و چندل خور آذینی
حرا درختی است شورزی که هنگام مد دریا تا گلوگاه در آب فرو می رود و به کمک خاصیت تصفیه ای پوسته اش آب دریا را جذب و نمک آن را دفع می‌کند. جنگل های حرا در نزدیکی روستای گناری با وسعت ۵۰۰هکتار گسترش یافته اند. وجه تمایز آن با سایر رویشگاه های ماندابی سواحل جنوبی ایران وجود دو گونه گیاهی مانگرو و گونه منحصر فرد چندل در کنار یکدیگر است.
صنایع دستی
تبلور زیبای هایی هر ملتی در فرهنگ و به خصوص هنر رخ می نمایاند. هنر با زندگی مردم این منطقه آمیخته است و جزئی از وجود آنهاست. هنر های دستی رایج در این منطقه شامل برقع دوزی، سوزن دوزی، زری بافی، گلابتون دوزی و گرگور بافی، سوند بافی، چادر شب بافی و سبد بافی است.
