اما نحوه نظارت بر این روند اصل مهمی است که باید از سوی متولیان امر و مدیران اجرایی و ارشدد کشور مغفول نماند و به دقت نظارت ها صورت گیرد تا خدایی ناکرده سرمایه های ملی کشور حیف و میل نشده و چرخه تولید و اقتصاد به معنای واقعی درحال گردش باشد.
راهی سخت اما شیرین
راه خصوصی سازی سخت وپردست انداز است اما ثمره آن شیرین وماندگار است . اگر این روند علمی و بصورت تخصصی مورد بررسی و اسیب شناسی کارشناسان اهل فن قرار بگیرد می تواند نتیجه موفقیت امیزی داشته باشد. نگاهی به واگذاری صنایع دولتی و زیان ده در سالهای اخیر به بخش خصوصی نشان می دهد که دولتها سعی کرده اند بعد از واگذاری ها سنگهای ریزودرشتی پیش روی سرمایه گذاران انداخته تا جایی که بسیاری نادم از این تحویل مجموعه های ضرر اقتصادی هستند . اسیب شناسی روند خصوصی سازی درکشور یکی از مباحثی است که باید به جد مورد توجه قراربگیرد چرا که دولت هر روز فربه تر شده و ازپرداخت دیون و دستمزد کارمندانش عاجزتر و نیازاست که هرچه سریعتر اصل ۴۴ درکشور و دراستانها به معنای واقعی و سالم اجرا شود .
تصدی گری بخش خصوصی راه نجات کشور
تجربه و آمارها نشان می دهند که تصدی گری خصوصی تنها راه پیش روی اقتصاد لرزان وبیمار ایران است . مسئله ای که دراستانها بیشتر خودنمایی می کند و لزوم واگذاری ها را بیشتر می کند ؛ بسیاری از صنایع و مجتمع هایی که با پول دولت ارتزاق می کنند به نوعی حیات خلوت سیاسی و اقتصادی شده اند وبا بکارگیری سفارشی نیرو این مکانهارا به پاتوقی برای وقت گذرانی افراد تبدیل کرده اند تا محلی برای فعالیتهای اداری و اقتصادی .
در سال های اخیر، گفت وگو و اظهارنظرهای مثبت یا منفی درباره برنامه خصوصی سازی فراوان شنیده شده، به گونه ای که بررسی این مبحث در جامعه، از موضوعات تکراری و ملال آور به نظر می رسد. چرا برنامه خصوصی سازی در ایران موفق نبود؟ اگر دست اندر کاران سیاست و اقتصاد کشور درد را می شناسند، چرا سال هاست این در بر همان پاشنه قدیمی می چرخد؟
آیا در تبیین این پدیده یعنی شکست در همه جوانب از مراکز علمی و دانشگاهی کمک گرفته ایم؟ آیا خصوصی سازی را بر پایه الگوی ایرانی، اسلامی ـ که قطعا در انگیزه و توانایی متفاوت از دیگر کشورهاست ـ بنا نهاده ایم یا بر تقلید و ترجمه بی محتوا از سرمایه داری کلاسیک غرب؟
بخش خصوصی و دولت در نظام اسلامی، بخشی از ساختار طبقاتی یک جامعه ارزشی هستند و نمی توان این دو را به گونه دو پدیده مستقل و جدا از یکدیگر مطرح کرد و در برابر هم گذارد. شناخت این آمیختگی در یک نظام مردمی که بر پایه ارزش های اسلامی بنا نهاده شده است، ضرورت آشکارتری نسبت به دیگر جوامع که ساختار قدرت در آنها مردم سالاری دینی نیست، دارد.بطور مثال واگذاری مجتمع آلومینیوم المهدی به بخش خصوصی یکی از نمونه های بازر این مسئله است ؛ هرچند این واگذاری درابتدای امر مخالفانی نیز داشت اما امروزبا نگاهی به تعدیل ها و تعادل بخشی نیروی انسانی و بالانس سرمایه و هزینه می بینیم که این مجتمع به سوددهی رسیده و با بکارگیری نیروهای بومی در منطقه درصدد ایجاد اشتغال پایدار ، ارزآوری و رونق تولید و اقتصاد در بزرگترین صنعت مادر کشور می باشد .
علم وتخصص دوبال خصوصی سازی
بی شک هر کسی به صرف سرمایه گذار بودن نمی تواند دراین مسیر واردشود ؛ علم وتخصص و بهره گیری از نظرات کارشناسی و مطالعاتی مهندسان و محققان و نگاهی به نتایج تحقیقات گذشته و حال آنها می تواند مسیری تخصصی و علمی و بدون دست انداز را پیش روی سرمایه گذار در بخشهای مختلف فراهم نماید که درصد آزمون و خطایش کاهش یافته و هزینه هارا نیز کاهش دهد.
آلومینیوم المهدی در هرمزگان ، تجربه ی موفق در صادرات، تولید و همچنین واگذاری به بخش خصوصی است با خصوصی سازی آلومینیوم المهدی جلوی ریخت و پاش ها گرفته شد و حقوق کارگران مرتب در حال واریز است و این موفقیت می تواند الگویی برای واگذاری تصدی گری به بخش خصوصی باشد. طرحی که دولت باید برای تمامی طرحهای نیمه تمام وبرزمین مانده خود اجرا نماید همین کاهش تصدی گری و حضور بخش خصوصی در عرصه صنعت و اقتصاد و حتی فرهنگ است . تجربه نشان داده هرجا بخش خصوصی با قدرت و تعهد وارد شده کارنامه موفقی از خود برجا گذاشته و این امر هم مستلزم نظارت بخش های بالادستی هم می باشد . نظارتی که بتواند جلوی بسیاری از تخلفات اداری و لابی گری هارا هم بگیرد .
هرچند همیشه در برداشتن اولین قدم مشکلاتی هم وجود دارد و مخالفتهایی می شود اما همیشه تغییرو تحول هم بد نیست و می توان با ایجاد تغییراتی د رسیستم مدیریتی بسیاری از هزینه هارا کاهش ویا تعدیل کرد ویا تحولات مثبت یا منفی درایم مجموعه ایجاد نمود.
برای رسیدن به این مهم بایداز تفکر جزیره ای فاصله گرفت وبا تفکر جهادی برای رسیدن به دستاوردهای جهانی و صادرات بیشتر برنامه ریزی کرد واز اتکا به نفت خودداری نماییم چرا که این سرمایه ملی در حال اتمام است وباید نگاههای مدیریتی به سمتی دیگر کشانده شود واز تمرکز برنفت وصادرات بی رویه آن برحذر ماند./انتهای پیام
