بیکاری فارغ التحصیلان دانشگاهی بی شک یکی از دغدغه ها ونگرانی های برنامه ریزان و دولتمردان بوده وتاکنون هم نتوانسته ایم راه حلی قطعی برای این درد بیابیم و هر گونه پیشنهاد و راهکاری هم درمان موقتی برای این مسئله بوده است . براساس اخرین آمارهای بیکاری در کشور به میزان ۳ میلیون و۱۶۵هزار نفر نشان می دهد که این رقم در میان فارغ التحصیلان مقاطع مختلف قطعا بیشتر خواهد بود و بسیاری از رشته های تحصیلی هم دراستانها بازار کار ندارد .
با نگاهی به آمار بیکاری در کشور و ارائه راه حل هایی که بیشتر مسکن و موقت بوده مانند طرح کارورزی وکاج برای فارغ التحصیلان که از سوی دولت اجرا می شد بایدگفت این طرحها درشان کارفرما و فارغ التحصیل نبوده چرا که فردی که سالها درس خوانده و دریک حوزه فنی و تخصصی مهارتی کسب کرده هرگز حاضر نمی شود با حقوق ماهیانه ۳۰۰-۴۰۰هزار تومانوقت خودرا در یک موسسه خصوصی تلف کند از سوی دیگر کارفرمایان هم درازای بکار گیری نیروی صفر کیلومتر دانشگاهی که فاقدمهارت ویا تخصص لازم برای وی و صنعت ویا هنرش است موظف به پرداخت حق بیمه و حقوق ماهیانه وسایر مزایا بوده که این نیروها در بخش خصوصی بازدهی و کارایی لازم را ندارند .بنابراین بازنگری دولت در دراین طرح برای بکارگیری و ایجاد اشتغال برای فارغ التحصیلان می تواند راهی پیش روی سیل عظیم بیکاران تحصیل کرده وفاقد مهارت لازم باشد .
به عنوان مثال یک فارغ التحصیل آی تی که نتواند نرم افزاری را نصب ویا پاک نماید ویا مهندس شیمی که نداند حلال ها کدامند و چه کاربردی در زندگی روزمره دارند و صدها مورد عینی و ملموس دیگر نشان می دهد که سیستم آموزشی درس محور باید به سمت پژوهش محوری رفته وحفظیات را از دروس دانشگاهی کاهش داده و دانشجویان را در سالهای تحصیل به سمت تحقیقات کاربردی و علمی سوق دهیم تا بعداز فارغ التحصیلی بتوانند وارد بازار کار شده و کسب و کاری هرچند کوچک برای خود وسایرین ایجادنمایند.
الزام دانشگاه ها به ایجاد شهرکهای دانشگاهی و تحقیقاتی وبکارگیری دانشجویان و فارغ التحصیلان هر رشته در فن و تخصص مورد نیاز و سرمایه گذاری از سوی خود متقاضیان و سهامی بودن این شهرک ها می تواند تا حد زیادی تعداد بیکاران را کاهش داده وبه ایجاد شغل و مهارت های مورد نیاز بازار هم کمک نماید . اگر این اتفاق بیافتد قطعا تعداد زیادی از فارغ التحصیلان وارد این شهرکها شده و با تخصص و مهارت های خود می توانند در چرخاندن چرخ اقتصادی و رونق آن هرچند اندک سهیم بوده و انگیزه بیشتری برای ادامه تحصیل و زندگی و کارهای علمی و تحقیقاتی بیشتری داشته باشند .
افزایش ۶درصدی بودجه فرهنگی و علمی کشور نشان می دهد که تغییراتی در حال وقوع است اما باید دید این تغییرات می تواند درمانی بر درد بی درمان بیکاری و سرگردانی صدها هزار نفر جوان بیکار ناامید و بی انگیزه باشد یا خیر؟
انتهای خبر/فروغ مسلم زاده
