حدود دو سال پیش و در نمایشگاه مطبوعات دیدمش. روی ویلچر نشسته بود و داشت روزنامه ای را ورق می زد. از زُل زدن و تورّقش، دریافتم که متفاوت است و اهلش. روزنامه شناس است و روزنامه خوان. به او نزدیک شدم، سلام کردم و کنارش نشستم. خوش رو بود و خوش سخن؛ و کلامش به دل می نشست.مهندس عبّاس زائری را می گویم. استاد دانشگاه، نویسنده، شاعر، فعّالِ محیط زیست، پژوهشگر و روزنامه نگار مینابی. از میناب، و با بچه های استان هرمزگان به نمایشگاه آمده بود، تا در غرفۀ نشریات این استان، میزبان بازدید کنندگان مطبوعات این خطه باشد.عبّاس متولّد دی ماه شصت و نه است، و از ناحیه پا و دست دچار معلولیت می باشد. هر چند که معتقد است معلولیت یک موهبت الهی است، ولی در عین حال، هیچ وقت خود را معلول نمی داند.روی ویلچر نشستن و علیلی دست و پا، باعث نشده است که عبّاس، از دانش اندوزی خود را محروم سازد. او با جدّیت تحصیلاتش را تا مقطع کارشناسی ارشد در رشته کامپیوتر ادامه داده است، و در کنارِ تحصیل، نوشته، و مطالب خود را در نشریات استان هرمزگان به چاپ رسانده است.عبّاس پس از اتمام تحصیلات، در دانشگاه میناب مشغول به تدریس، و در بهمن‌ماه سال گذشته با دستور رئیس دانشگاه آزاد اسلامی کشور، به استخدام واحد میناب درآمده است.مهندس زائری علاوه بر تدریس و نویسندگی، شعر می سراید، و به کارهای پژوهشی نیز علاقمند. او چند کار پژوهشی در کارنامۀ علمی خود دارد، و موفّق به کسب عنوانِ جوان نخبه و محقّق برتر در استان هرمزگان شده است. عبّاس یکی از فعّالین محیط زیست استان هرمزگان است. همو که دو سال پیش با پوشیدن کفن و قرارگرفتن در فروچاله‌های مناطق میناب، شرایط نگران کننده زیست محیطی زادگاهش را به گوش مسئولین کشوری رساند، و مدیران سازمان محیط زیست را به میناب گسیل داشت. کُنشگری که به گفتۀ مدیرکل دفتر آموزش و مشارکت مردمی سازمان حفاظت محیط زیست، روزی تندیس او در شهر میناب به نشانۀ بلند همتی اش نصب می‌شود.او با جدّیت و تلاشش ثابت کرده است که انسان، به اُمید زنده است، و، زِ کوشش، به هر چیز خواهی رسید. معلولیت باعث نشده است تا انگیزۀ کار و تلاش از عبّاس گرفته شود، بلکه به گفتۀ خودش، این نارسایی، نعمتی است که سبب شده است بیشتر به داشته ها و قابلیت های خود، فکر، و از آنان استفاده بهتری کند.برای عبّاس عزیز سلامتی و موفقیت روز افزون را خواهانم، و امیدوارم، همّت، جدیت و تلاش مهندس زائری در دانش اندوزی، الگویی برای همه جوانان این مرز و بوم باشد.