نام انوشه انصاري بار ديگر در رسانه ها مطرح شده است؛
اين بار نه در فضا؛
بلكه بر روي زمين؛
روي فرش قرمز اسكار…
فيلم مصاحبه اش را نگاه مي كنم؛
مثل برخي هنرپيشه هاي هاليوودي ژست هاي عجيب و غريب نگرفته است؛
مثل برخي زنهاي فرش قرمزي، در مسابقه برهنگي نمي تازد؛
از نزديك به صورت اش نگاه مي كنم؛
چين و چروك هاي دور چشمش به وضوح مشخص است؛
مثل برخي زنان از روي شرم ميانسالي، كنار چشمانش را بوتاكس نكرده است؛
احتمالا شايد به اين دليل كه به چروك هاي دور چشمانش افتخار مي كند؛
يكي شان شايد يادگار استرس رفتن به فضا باشد؛
به عنوان اولين زن گردشگري فضايي دنيا؛
چندتايي شان شايد يادگار تلاشي است كه منجر شد به كسب جايزه سيمونز كه به كارآفرينان موفق زن در زمينه فن آوري داده ميشود؛
به لب هايش نگاه مي كنم؛
بنابر برخي استانداردهاي موثق داخلي، لب بالايش نياز به تزريق ژل دارد؛
و عجيب كه دندانهايش لمينت نيست كه مثل مرواريد بدرخشد روي فرش قرمز؛
شايد بايد به اين فكر مي افتاد كه بيني اش را عمل كند؛
يا موهايش را اكستنشن كند؛
يا شايد…
شايد خودش را، همانگونه كه هست دوست دارد….
بنيانگذار مسابقه ده ميليون دلاري “انصاري اكس-پرايز”، حتما آنقدر پول دارد كه يك لباس براق و دنباله دار براي چنين شبي بخرد،
اما لباس موقر و ساده با شالي متفاوت اما خلاقانه، مرتبط با نوع كار و دانش خود، مي پوشد؛
و عجيب آنكه هيچ كدام از دوستان حاضر در فضاي مجازي، آماده براي حمله و درج كامنت هاي پر هياهو؛
نمي نويسند كه انوشه با اين لباس يا آن كار،
آبروي ايران را برد…
حتي آنها هم نمي توانند چنين بگويند…
زني كه جايزه كارآفرين برتر برده و نامش در فهرست تاجران موفق آمريكاست،
حتما آبروي ما را حفظ مي كند…
…….
انوشه زني است كه گوشواري بر گوش دارد به علامت زنانگي؛
و انگليسي را با لهجه آدمهاي سيب زميني داغ در دهان، صحبت نمي كند كه بگويد من خيلي آمريكايي هستم،
به طرز بهت آوري خودش هست،
خود خودش،
چه آنگاه كه به فضا مي رود،
چه آنگاه كه بين زمينيان است،
و با اعتماد به نفس صورتش را آرايش كرده،
و لباسي از جنس دانش و تلاش بر تن كرده،
و دنيا را وا مي دارد در گوگل نامش را جستجو كنند…
القصه،
پيام من براي روز زن اين است كه،
مهم نيست كه چروك هاي دور چشممان يادگار فضا باشد يا زمين؛
راه اندازي يك شركت بزرگ باشد يا تربيت يك انسان شريف و مفيد؛
مهم آن نيست كه تركيب بيني مان يا سايز دور كمرمان چگونه و چقدر است؛
مهم آن است كه چشمه اعتماد به نفس درون ما زنها بجوشد؛
و صورتمان را رنگي ديگر بخشد…
و من،
براي زنان سرزمين ام اعتماد به نفسي از اين جنس را آرزو مي كنم،
و دوست داشتن خود را…
فاطمه مهجوريان