ضرورت آشنایی کودکان، نوجوانان و جوانان با ادبیات دفاع مقدس بر هیچ کسی پوشیده نیست و همگان برآن اذعان دارند. اما بایستی شرایط آن برای سنین مختلف فراهم باشد. بازبان شعر، قصه، موزه و توپ تانک وهواپیما و… دفاع مقدس را باید بازگو کرد. رشادت های جوانان و پیران در دفاع از آرمان های نظام جمهوری اسلامی و اسلام عزیز را باید برای آنان باید گفت. باید همگان بدانند که چه خون هایی برزمین ریخته شده است تا این انقلاب مصون بماند. پدرها و پسرها و برادر های زیادی شهید، اسیر و جانباز شدند تا نگذارند وجبی از خاک ایران عزیز به دست دشمن بیفتد. باید برای نسل جوان ونوجوان از جنگ و دفاع مقدس گفت. باید آنان خودشان به میان توپ و تانک وادوات جنگی در موزه ها و یادمان ها بروند وحتی بازی کنند و سوال بپرسند تا جواب ها در ذهن شان بماند. نباید در حق شهدایمان جفا کنند. نبایدرابطه نسل جوان ونوجوان را با شهدا قطع کرد. نباید آنها را در پشت پرده ناآگاهی قرار داد. در استانی مانند هرمزگان که شهدای زمینی، دریایی آبی داشته است، اما در حق نسل های بعد ازجنگ جفا شد. شهدایمان در غربت ماندند و چندان این نسل با آن ها و دفاع مقدس آشنا نیست. دانش آموزان در مدارسی درس می خوانند که به نام شهیدان مزین شده است، اما نمی دانند که آن شهید کیست. در مدرسه هم از آن شهید و دیگرشهدا برایش نمی گویند. خیابان ها و معابری در شهر هستند که فقط نام شهید دارند. در میدان شهدای بندرعباس فقط تندیس ماهی است و هیچ تناسبی با میدان شهدا ندارد.
سرداران شهید هرمزگانی که فرمانده جنگ هم بوده اند را چندان معرفی نکرده اند و نسل جوان با آنها آشنایی ندارند. سرداران همچنان در گمنامی مانده اند و از رشادت ها و شجاعت هایشان گفته نمی شود. بیش از یک دهه از وعده مسئولان مختلف برای احداث موزه جنگ ویادمان شهدای ایرباس در مرکز پایتخت تجارت ایران می گذرد، اما وعده ها هیچ گاه به عمل تبدیل نشد. وعده هایی که اگر عملیاتی می شد، جوانان وخانواده های بسیاری در این مدت به آن مکان مقدس می رفتند و با دفاع مقدس بیشتر آشنا می شد.
گلزار شهدای بندرعباس هم که وضعیت مناسبی ندارد. سرویس بهداشتی با درب های پوسیده وبدوشیشه، لوله های زنگ زده و شکسته و یا پلمپ شده، نخاله های ساختمانی و خودروی از رده خارج، سایبانهایی باایرانیت شکسته و لوله های خمیده و… در این مکان دیده می شود. مکانی که می تواند به مرکز و پایگاه برگزاری مراسمات مذهبی وملی در استان تبدیل شود، وضعیت بسیار نامناسبی دارد و گویا هیچ مسئولی این مشکلات را هم نمی بیند. اطراف خانه شهدایمان اینگونه است و آن وقت چه انتظاری داریم؟ می توان سایبان ها را بهسازی کرد و پارکینگی برای خودروی شهروندانی باشد که به آنجا مراجعه می کنند.
اما یک سوال اساسی وجود دارد. در شهری که کمتر نمادی از شهید و شهادت وجود دارد و با شهدای استان اینگونه رفتار می شود، چطور می توان انتظار داشت که فرهنگ شهید و شهادت و ایثارگری در جامعه نهادینه شود؟ در حالیکه دشمن سرمایه گذاری گسترده ای را برای جذب جوانان وخانواده ها می کند، اما در داخل کشور و بخصوص در هرمزگانی که در مرز قرار دارد و اثرات برنامه های غربی و حاشیه نشینان خلیج فارس بر هیچ کس پوشیده نیست، اما مسئولان و متولیان ارزش ها و دفاع مقدس چگونه در مقابل این تهاجمات مقابله می کنند؟
باید کودکان و نوجوانان را با فرهنگ دفاع مقدس آشتی داد. باید برایشان موزه ویادمان ساخت و آنها را به آنجا برد و در آنجا برایشان از جبهه و جنگ و اهمیت ایثار واز خودگذشتگی گفت.
در حال حاضر در این بخش نیاز به بازنگری و تجدید نظر دارد. یادمان شهدای ایرباس که موضوعی بین المللی و سیاسی است که جنایت آمریکای مستکبر در به شهادت رساندن ۲۹۰شهید بیگناه در ۱۲تیر ۶۷را به نمایش می گذارد را بایستی تعیین تکلیف کرد و ساخت. موزه جنگ را باید احداث کرد و آثار دفاع مقدس را برای بازدید عموم در آن قرار داد. متاسفانه در هرمزگان فقط تجارت می شود و به شاهرگ اقتصاد کشور تبدیل شده است و مسئولان استانی و کشوری نسبت به موضوعات دفاع مقدس و ارزشی و مذهبی آن چندان توجهی ندارند. ساخت مهدیه در مرکز استان هم به فراموشی سپرده شد. گویا مسئولان تصور می کنند که در هرمزگان نیازی به توجه به موضوعات مرتبط با دفاع مقدس و ارزش ها نیست. حال باید منتظر ماند و دید که مسئولان شهر واستان و کشوری چه تدبیری برای این چالش در استان خواهند اندیشید. وقتیکه زمینه آشنایی کودکان، نوجوانان و جوانان با دفاع مقدس فراهم نباشد، چطور می توان انتظار داشت این قشر میراث دار خوبی نسبت به موضوعی باشند که خود آن را نمی شناسند و با ابعاد مختلف آن آشنا نیستند و بعد هم بتوانند به نسل های بعدی منتقل کنند؟
علی زارعی
